"Beskid Sądecki i Wysokie Tatry" 1-3.09.2017

Udało się nam zorganizować kolejną wycieczkę do naszych sąsiadów – Słowaków. Zebraliśmy odpowiednią grupę chętnych, więc, tak jak planowaliśmy pierwotnie, wynajęliśmy busa. Wycieczka nie zapowiadała się nam wesoło, gdyż wszystkie prognozy podawały ciągłe opady w dniach naszego wyjazdu. Na parkingu zebraliśmy się w zacinającym deszczu, jednak wraz z pokonywanymi kilometrami, zaczęła wstępować w nas otucha, bo pogoda znacznie się poprawiała. Na miejscu (w Tylmanowej) ogromne zaskoczenie – pełne słońce i upał! Uśmiechnięci i pełni werwy udaliśmy się do naszego celu w pierwszym dniu – górę Koziarz i znajdującą się tam wieżę widokową. Trasa wydawała się na pozór łatwa i krótka, ale w drodze jednak trochę dała w „kość”. Nagrodą za włożony trud był wspaniały widok, wieża naprawdę jest położona wyśmienicie, zakres widoków na pasma Beskidów, Pienin, Tatr (Zachodnich, Niskich i Wysokich) imponujący. Nam, niestety, nie było dane skorzystać w pełni z położenia wieży – na przeszkodzie stanęło rozgrzane, mało przejrzyste powietrze. Może to i dobrze, bo pewnie niejednego z nas przyciągnie chęć powrotu i zrobienia panoramy foto w lepszych warunkach. Naprawdę POLECAM wszystkim, którzy będą przejazdem przez Tylmanową, wejście na mało rozpowszechniony szlak. Po krótkim odpoczynku udaliśmy się w drogę powrotną. Grupa, która wysforowała się do przodu, zdążyła jeszcze znaleźć w Tylmanowej małą pizzerię i z radością zamoczyć stopy w chłodnej rzece z kufelkiem piwa w dłoniach. Wesołe humory zepsuła nam rozmowa telefoniczna z właścicielką pensjonatu „Sedlar” w Novej Lesnej, gdzie mieliśmy nocować. Kobieta wyparła się wcześniejszej ustnej rezerwacji miejsc, więc musieliśmy się udać jak najszybciej na Słowację, aby mieć czas zorganizować pobyt na miejscu. W drodze otrzymaliśmy telefon od wspomnianej Słowaczki, która lekko skruszona, załatwiła nam noclegi w sąsiedztwie. Ogromny niesmak jednak pozostał i trochę straciliśmy nasze dotychczasowe zaufanie do Słowaków. Skorzystam tu z okazji – ODRADZAM wszystkim noclegi w penzionie „SEDLAR” w Novej Lesnej. Koniec końców wszystko skończyło się szczęśliwie, noclegi okazały się wystarczające, nie było może luksusu, z powodu małej ilości łazienek i WC (współdzielone na wszystkie pokoje na danym piętrze), ale spokojnie z tym sobie poradziliśmy.

Drugi dzień od rana nas nie rozpieszczał, obudziliśmy się już z mżawką za oknami, o widokach na Tatry oczywiście mogliśmy tylko pomarzyć. Krótka narada, czy zmieniamy plany, jednak postanowiliśmy, że ruszamy na Sławkowski, a w razie ew. fatalnej pogody skorygujemy plan i przejdziemy na Hrebenok, a dalej do Vodopadov Studeneho Potoka. W Starym Smokovcu w dalszym ciągu padał deszcz, ale ruszyliśmy w drogę – niebieskim szlakiem ok. 5 godzin na szczyt. Na rozwidleniu szlaków z główną magistralą (czerwony szlak) podjęliśmy decyzję, że idziemy jednak na górę. Jakby w nagrodę, pogoda się poprawiła – wraz z pokonywaną wysokością zanikały opady. O jakichkolwiek widokach nie było, niestety, mowy. Trasa okazała się wymagająca, nieustanne podejście robi swoje, z każdym krokiem rośnie zniechęcenie, więc kilku naszych kolegów stopniowo zawracało. Główna grupa też znacznie się rozproszyła - to jedna z tych tras, na których walczymy ze swoimi słabościami, więc każdy szedł praktycznie indywidualnie. Brawa dla pierwszej na szczycie Uli, która dotarła do celu w równe 3 godziny (od startu na parkingu). Czas wejścia całej grupy zmieścił się w znakowanych 5 godzinach, więc nie było z nami tak źle . Kto myśli, że powrót będzie łatwiejszy, może się zawieść. Trasa również dłuży się niemiłosiernie, do tego nieustannie należy uważać na stawiane kroki. Przy osiągnięciu pierwszych drzew znów pada, i tak już do końca dnia. Jednak radość ze zdobycia celu jest ogromna i nic już jej nie zmąci. Po powrocie na kwaterę ciepła kąpiel, potem mała „nasiadówka” z napojami poprawiającymi humor i dzielenie się swoimi wrażeniami.

Trzeci dzień przywitał nas, a jakże, deszczem. Chyba już nikogo nie dziwił. Nie był to dla nas powód do zmartwień, bo przed nami wizyta w jaskini Belanskej. Grupa, która już jaskinię znała, pozostała w Tatrzańskiej Kotlinie, gdzie można naprawdę smacznie zjeść w dwóch stylowych restauracjach – kolibach. Sama jaskinia imponująca, szczegóły można wyczytać na stronach internetowych, my polecamy każdemu, który przejeżdża tą trasą w słowackie Vysoke Tatry, aby się zatrzymać i poświęcić te 2-3 godzinki czasu na zwiedzanie. Po zjedzeniu smacznych obiadów pozostało nam już wracać do Katowic. Droga się nie dłużyła, o co zadbał szczególnie organizator, Roman, po ustaleniu z grupą, na co spożytkujemy pozostałą ze zbiórki na wyjazd sumę pieniędzy. Z rozmów w drodze wynikła chęć regularnego powrotu w te strony, więc prawdopodobnie termin wrześniowych wyjazdów w Tatry na stałe zagości w harmonogramie naszego koła. Wstępnie proponujemy za rok wycieczkę na Polsky Hreben i Vyhodną Vysoką przez Velicke Pleso, więc skala trudności będzie bardziej rozpięta i nawet mniej wprawni mogą śmiało wyruszyć (będą mogli posiedzieć w hotelu górskim i podziwiać imponujący widok z Gerlachem na czele).

Pozdrawiam i wstępnie zapraszam na przyszłoroczną eskapadę.

Janusz Orendorz

Tradycyjnie kilka fotek autorstwa Romana Jaworskiego:

"POWITANIE WIOSNY" 01.04.2017

W iście letnich "sierpniowych" warunkach (mimo iż dopiero rozpoczął się kwiecień),

odbyliśmy kolejną wycieczkę z cyklu "Powitanie wiosny".

Tym razem udaliśmy się w nie odwiedzany nigdy wcześniej w historii naszego koła masyw - Ondrzejnik w paśmie czeskiego Beskidu Morawsko-Śląskiego.

Przy bardzo licznej frekwencji uczestników, pokonywaliśmy podzieleni na grupy trzy różne trasy uzależnione skalą trudności i długością przejścia.

Pierwsza - najlżejsza, prowadziła z Frydlantu nad Ostravicą; druga - średnia, z Czeladnej; trzecia - najtrudniejsza, z Kunczic pod Ondrzejnikiem, bardzo stromym ponad 500 metrowym podejściem poprzez najwyższy wierzchołek masywu - Skalka 964 m n.p.m.

Punktem docelowym wszystkich tras było schronisko - Chata Ondrzejnik , gdzie wszystkie grupy spotkały się.

Mimo, iż schronisko znajduje się aktualnie w remoncie, polana i bufet opodal były wręcz oblężone przez turystów. Tam odpoczęliśmy i uzupełniliśmy zapas płynów przy kufelku złocistego "czapowanego" czeskiego piwa.

Wszyscy razem zeszliśmy do pobliskiego Frydlantu, gdzie uroczyście przyjęliśmy do grona "Wszędoczłapów" kolejnych nowych zapalonych miłośników gór:

Ulę, Michała oraz Sylwię.

Czas szybko i mile upłynął. Późnym upalnym popołudniem zadowoleni udaliśmy się w drogę powrotną do Katowic.

Roman Jaworski

Kilka fotek z wycieczki. :)

„ZIMOWE KLIMATY” 28-29.01.2017

W pięknej, zimowej aurze rozpoczęliśmy nowy rok wycieczką na Wielką Raczę i do malowniczej, a szerzej nieznanej słowackiej wioski Stara Bystrica. Na przestrzeni lat tytułowe "zimowe klimaty" nie zawsze przypominały zimowe. W tym roku trafiliśmy idealnie - piękna słoneczna pogoda, lekki przymrozek, śniegu miejscami po pachwiny, ale przez większość trasy szlak był przetarty. Jeden z piękniejszych punktów widokowych w Beskidach, jakim jest Wlk.Racza, przywitał nas wyjątkowo przejrzystym powietrzem, a co za tym idzie, doskonałą widocznością wszystkich pasm, sięgającą nawet odległości ponad 150 km (także Sudetów). Po nasyceniu się widokami i krótkim odpoczynku w schronisku, udaliśmy się do celu naszej wycieczki, którym była Stara Bystrica. Trasa momentami uciążliwa (szlak rzadko uczęszczany), więc ostatni uczestnicy dotarli już po zmroku. W drugi dzień część grupy udała się na niedawno wybudowaną wieżę widokową na Bobovci, górującym nad wsią, a część poszła zwiedzić miejscową osobliwość, którą stanowi niezwykły zegar astronomiczny, Orloj, wzorowany na ołomunieckim. W doskonałych humorach wróciliśmy do Katowic, mając nadzieję, że będziemy planować nasze kolejne wycieczki częściej na Słowację, co w poprzednich latach trochę szwankowało.

z pozdrowieniami

Janusz Orendorz

Oto kilka zdjęć z udanej wyprawy: